Het was niet makkelijk om te kiezen voor een traject waarbij je bewust je kaken laat breken om vervolgens minstens een jaar met een blokjesbeugel rond te lopen en daarna nog eens je kaken te laten breken…. Zo klinkt het bijna abnormaal om ‘ja’ te zeggen tegen zoiets. Maar hieronder zal ik vertellen waarom ik uiteindelijk ervoor gekozen heb om het tóch te doen en leg ik uit hoe de weg naar deze keuze toe verliep.
Toen ik ongeveer 10 jaar oud was kreeg ik een beugel, zoals veel jonge kinderen dat krijgen. Ik weet eigenlijk niet meer precies wat toen de reden was, het ‘moest’ en ik vond het allemaal prima. Wel weet ik dat ik een open beet had. Dit betekent dat je bovenste en onderste voortanden niet op elkaar komen terwijl je kiezen wel op elkaar staan. Nog voordat ik naar de middelbare school ging was mijn beugel er alweer uit. De open beet was gecorrigeerd.
Helaas… en ook wel zoals door de orthodontist toen enigszins voorspeld, is mijn open beet weer volledig teruggekomen en misschien nog wel erger geworden. Dit heeft met verschillende factoren te maken: mijn onderkaak is verticaal erg gegroeid, mijn tongstand is in rust niet goed, en waarschijnlijk zullen er nog wel een aantal dingen mee te maken hebben gehad.
Eigenlijk heb ik mij altijd wel gestoord aan mijn gebit, maar het was ook iets wat gewoon bij mij hoorde, dus probeerde ik het los te laten. De open beet zelf, dus het ‘gat’ tussen mijn boven- en ondertanden, was niet hetgeen mij het meest stoorde. Oké, het is lastig met eten: voedsel met mijn voortanden afbijten ging niet, dus een hapje pizza moest altijd met mijn kiezen genomen worden. Ook daar was ik eigenlijk inmiddels wel aan gewend. Met praten merkte ik bij sommige klanken dat het er wat moeizamer uit kwam. Ik sliste een klein beetje, maar ook dat was nou niet perse problematisch. Wat mij vooral in de weg zat, was dat ik mijn lippen niet ontspannen op elkaar kon houden. Omdat het toch als een beetje apart wordt gezien om de hele dag met je mond open te zitten, moest ik altijd mijn lippen erg aanspannen om mijn mond dicht te krijgen. Dit voelt niet prettig, en geeft eigenlijk een constant gevoel van spanning in mijn gezicht. Het maakt je kin ook erg rimpelig. Ik stoorde me het meest aan het zijprofiel van mijn gezicht. Ik was daar met fases erg onzeker over. Maar als ik het hier weleens met vrienden of familie over had, gaven zij altijd aan dat zij het niet vonden opvallen/nog nooit iets hadden opgemerkt. Hierdoor vond ik dat het probleem bij mijn zelfbeeld lag, en dat ik het dus maar gewoon moest accepteren…
Totdat ik na een ongelukje op het korfbalveld in september 2018 naar mijn toen net nieuwe tandarts moest… Er waren twee tanden uitgeslagen door een botsing en er weer terug ingezet. Die moesten met röntgenfoto’s in de gaten worden gehouden. Het was dus de eerste keer dat mijn nieuwe tandarts mij zag, en hij begon gelijk over mijn open beet: ‘daar gaan we het in de toekomst nog wel eens over hebben’. Ik was eigenlijk best blij dat hij het gelijk opmerkte, want dat betekende dat er wel degelijk iets afwijkends was aan mijn gebit en het niet alleen maar in mijn hoofd zat. Hiervoor had ik uiteraard al weleens gegoogeld naar kaakoperaties en open beten, maar ik vond dat best wel heftig. Mijn nieuwe tandarts verwees mij door naar de kaakchirurg, enerzijds vanwege het korfbalongelukje, en anderzijds vanwege een periode dat mijn kaakkopjes een soort subluxeerden. Ik kreeg soms mijn mond niet meer goed open. Dit was mijn kans om het met een kaakchirurg te gaan hebben over mijn open beet.
De open beet werd ook door de kaakchirurg opgemerkt, en zag het probleem dat ik had met mijn kaakkopjes als een waarschijnlijk gevolg van mijn open beet. ‘Het is op dit moment geen stabiele situatie, dus daar kun je zeker klachten van krijgen’. Hij gaf gelijk aan dat zo’n open beet niet met een beugel alleen te corrigeren is. Daar zou een operatie voor nodig zijn. ‘Denk daar maar eens over na’, zei de kaakchirurg tegen mij.
Ik ging er over nadenken. Ik maakte een afspraak bij de orthodontist om het met hem te bespreken. Hij begreep waar mijn gedachtes en die van de kaakchirurg vandaan kwamen, maar hij kwam niet direct heel enthousiast over. Ik vroeg aan de orthodontist of ik me aanstelde en of het probleem er eigenlijk niet was. Hij zei ‘nee ik snap je, maar soms heb je spijt van dingen die je hebt gedaan…’ De orthodontist waarschuwde me ervoor dat zelfs na zo’n heel traject met een kaakoperatie, de kans op een relapse toch aanwezig is. Wel gaf hij aan (als ik het mij goed herinner) dat het profiel van mijn gezicht en de natuurlijke lipsluiting waarschijnlijk wel blijvend zouden zijn. Op dat moment vond ik het jammer dat de orthodontist wat minder enthousiast over kwam, maar ik denk dat hij mij gewoon bewust wilde maken van het feit dat de kans op een relapse aanwezig is. Ik ging hierdoor weer erg twijfelen… hoe zonde zou het zijn om na alle moeite van zo’n traject uiteindelijk toch weer helemaal terug bij af te zijn… Toch had ik eigenlijk al mijn keuze gemaakt. Ik ging uit van de overtuigingskracht van de kaakchirurg en de blijvende natuurlijke lipsluiting waar de orthodontist het over had. Ik wilde het gewoon een kans geven.
Het behandelplan was gemaakt en was tot mijn grote verbazing veel uitgebreider dan in eerste instantie gedacht. Er was niet 1 operatie voor nodig, er waren er 2 voor nodig. Mijn boven- en onderkaak waren te smal, waardoor mijn tong niet tegen mijn gehemelte aan past in rust. Met het oog op het zoveel mogelijk voorkomen van een relapse, was het belangrijk meer ruimte te creëren in mijn bovenkaak. De eerste operatie bestond dus ten eerste uit een bovenkaakverbreding. Omdat ik twee ondertanden zou gaan missen in de toekomst (die twee ondertanden die tijdens een botsing eruit geslagen waren en weer terug in mijn kaakbot geplaatst waren), zou mijn onderkaak gaan krimpen. Om hier rekening mee te houden, was ook een onderkaakverbreding nodig. Dit zou tijdens die eerste operatie gecombineerd worden met de bovenkaakverbreding. Vervolgens zou ik voor 1-1,5 jaar een blokjesbeugel moeten om een mooie tandenboog te creëren. Daarna zou een tweede operatie nodig zijn, waarbij eigenlijk pas de open beet wordt gecorrigeerd door mijn boven- en onderkaak op een bepaalde manier te verschuiven/te kantelen. Ook zou een stukje van mijn kin verplaatst moeten worden, om tot een stabiel eindresultaat te komen. Als kers op de taart, zal er nog iets gedaan moeten worden om die lege plek door die twee missende ondertanden op te vullen. De beste oplossing hiervoor (orthodontisch sluiten of prothetiek) zal nog moeten blijken. Nou goed, een heel traject dus, wat ongeveer 3 jaar zou gaan duren.
Omdat het niet om 1 operatie, maar om 2 operaties ging, begon ik weer te twijfelen. Het was een hele hoop. Toch besloot ik om het te doen. De afspraken waren gemaakt. In september 2020 zou het traject van start gaan. De zomer voorafgaand begon ik ineens wéér te twijfelen. Ik was een stuk minder bezig met het profiel van mijn gezicht en zat ineens in een fase waarbij ik al dat ‘gedoe’ niet meer zo zag zitten, en ik ook gewoon graag wilde blijven korfballen. Nu op terugkijkend heel veel spijt van, maar ik besloot de afspraken te annuleren. Hier was ik denk ik twee maanden heel erg blij mee, tot ik WEER begon na te denken over ‘wat als ik het wel zou doen’. Na weer heel veel erover praten met vrienden en familie, toch weer besloten om het van start te laten gaan. Eindelijk, op 26 januari 2021, was de eerste afspraak waarmee het hele traject begon. Vanaf die eerste afspraak zal ik het hele traject uitgebreid gaan beschrijven in mijn blog!
Concluderend: natuurlijk is het voor de functie van mijn gebit een goede keuze geweest om dit traject in te gaan. ‘Medisch noodzakelijk’ was dit traject niet. Ik ben blij dat de kaakchirurg mij heeft gewezen op de functionele voordelen, omdat ik het een nog moeilijkere keuze had gevonden om te maken als ik het puur alleen deed voor mijn eigen zelfbeeld. Een kaakoperatie heeft bijna altijd een cosmetische kant, omdat bij het corrigeren van je gebit, er een stabieler gezichtsprofiel ontstaat en dit als ‘mooier’ wordt beschouwd. Het is natuurlijk nog maar af te wachten wat het uiteindelijke resultaat gaat zijn, maar zolang de functie van mijn gebit beter wordt en ik mijn lippen ontspannen kan sluiten, ben ik tevreden.
Veel plezier met het lezen van mijn blog! Bij vragen, stuur mij gerust een berichtje via Contact rechtsboven.
Hieronder wat foto’s van mijn gezichtsprofiel/gebit:
Mijn beugel- en kaakoperatietraject 